Η Αυτογνωσία, που πρέπει να είναι ο σκοπός της ζωής μας, ξεκινάει από την Αυτοπαρατήρηση. Αυτοπαρατήρηση είναι η μη ταύτιση με τα εξωτερικά πράγματα, τα άτομα κι ακόμα είναι μια προσοχή μέσα μας, σ’ αυτό που συμβαίνει στην ανθρώπινη μηχανή. Είναι μια συνειδητή προσοχή. Μια κατάσταση συγκέντρωσης σ’ αυτό που συμβαίνει στο εσωτερικό μας, μέσα μας. Αυτά που συμβαίνουν έξω δεν έχουν μεγάλη σημασία.
Όσο κι αν νομίζουμε ότι αυτό είναι εύκολο, αν το προσπαθήσουμε, θα δούμε ότι είναι πολύ δύσκολο, στην αρχή τουλάχιστον. Κι αυτό γιατί ζούμε μέσα στην μηχανικότητα. Τίποτα δεν κάνουμε συνειδητά. Νομίζουμε ότι είμαστε συνειδητοί. Το πρωί τρώμε βιαστικά το πρωινό μας και συγχρόνως σκεφτόμαστε τα προβλήματα της δουλειάς, τα ραντεβού που έχουμε, τις προτάσεις που έχουμε να κάνουμε, τους λογαριασμούς που έχουμε να πληρώσουμε κλπ. Το ίδια συνεχίζουμε και στο δρόμο για τη δουλειά. Και όταν είμαστε στη δουλειά, σκεφτόμαστε πως έχουμε να πάμε Σούπερ Μάρκετ, να βγάλουμε τον σκύλο βόλτα, να πάμε με κάποιους φίλους για φαγητό. Κι αν μας ρωτήσει κανείς τι φάγαμε το πρωί, δεν θα μπορέσουμε να του απαντήσουμε, γιατί δεν θυμόμαστε, γιατί όταν τρώγαμε, δεν ήμασταν εκεί, δεν ήμασταν συνειδητοί.
Πώς λοιπόν να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας, όταν εμείς απουσιάζουμε από αυτόν; Τι πρέπει να κάνουμε; Να τον χωρίσουμε σε δύο. Σε παρατηρητή και παρατηρούμενο. Κι αυτό θα γίνει μόνο αν είμαστε συνειδητοί. Κατά την διάρκεια της ημέρας, σε ό,τι κάνουμε. Να είμαστε σε κατάσταση αυτοεπαγρύπνησης. Τρώγοντας το πρωινό μας η συνείδησή μας θα είναι εκεί, θα νιώθουμε ότι τρώμε, ότι πίνουμε τον χυμό μας. Κι αν ο νους μας πάει να μας ταξιδέψει αλλού, εμείς, όντας συνειδητοί, δεν θα ξεγελαστούμε, θα παραμείνουμε σ’ αυτό που κάνουμε τώρα. Όντας συνειδητοί δεν θα χάνουμε ενέργεια. Κι αν συνεχίσουμε αυτή την άσκηση του Παρατηρητή , που είναι η συνείδηση, και του Παρατηρούμενου, που είναι όσα κάνουμε: οι συμπεριφορές μας, οι ψυχολογικές μας καταστάσεις. Θα μπορέσουμε την ώρα που κάνουμε κάτι, να αντιλαμβανόμαστε αυτό που κάνουμε αν είναι σωστό, αν αυτό είναι ένα ελάττωμα και κάθε φορά που θα μας βγαίνει να το παρατηρούμε και σιγά σιγά να το εξαφανίζουμε.
Όταν είμαστε χωρισμένοι σε Παρατηρητή και Παρατηρούμενο και μας βγει ένα ελάττωμα, τεμπελιά, θυμός, υπερηφάνεια, ο Παρατηρητής-Συνείδηση θα το αντιληφθεί. Δεν θα ταυτιστούμε με αυτό, θα δουλέψουμε πάνω σ’ αυτό και κάθε φορά που θα παρουσιάζεται, θα φροντίζουμε σιγά-σιγά να το εξαφανίζουμε. Δεν θα είναι βέβαια εύκολο, αλλά δεν θα είναι και ακατόρθωτο.
Η αυτοπαρατήρηση είναι μια αίσθηση που έχει ατροφήσει, γιατί δεν έχει χρησιμοποιηθεί. Και με τον τρόπο που τη βάζουμε σε λειτουργία, αρχίζει να εξελίσσεται. Όταν π.χ. έχουμε ένα χέρι στον γύψο αρκετό καιρό, όταν βγάλουμε τον γύψο, αυτό δεν θα λειτουργεί. Θα χρειαστεί ένα χρονικό διάστημα με ασκήσεις, για να λειτουργήσει φυσιολογικά.
Με τον τρόπο που αυτοπαρατηρούμαστε αναπτύσσεται αυτή η αίσθηση και φαίνεται κάτι συνηθισμένο για μας να αυτοπαρατηρούμαστε. Όταν δεν αυτοπαρατηρούμαστε δεν βλέπουμε την αντίδραση, δεν βλέπουμε τίποτα. Μόνο ταυτιζόμαστε με τα εξωτερικά πράγματα, χάνουμε ενέργεια και ξεφεύγουμε από τον στόχο μας, την αυτογνωσία. Αν μας βρίζουν, μας βγαίνει θυμός, θυμώνουμε. Όταν κάποιος έχει μια ιδέα αντίθετη με τη δική μας θέλουμε να συγκρουσθούμε, αντί να αυτοπαρατηρηθούμε και να σεβαστούμε ότι, ο καθένας μπορεί να σκέφτεται διαφορετικά.
Το να αυτοπαρατηρείται κανείς, δεν είναι το να γνωρίζει, το να σκέφτεται, γιατί το να γνωρίζει, το να σκέφτεται, γιατί το να γνωρίζει είναι κάτι παθητικό. Γνωρίζω ότι κάθομαι στην καρέκλα, αλλά δεν βρίσκομαι σε αυτοπαρατήρηση. Γνωρίζω ότι βρίσκομαι σε κατάσταση θυμού, αλλά δεν βρίσκομαι σε αυτοπαρατήρηση και είμαι ταυτισμένος, αντιδρώ.
Κάποιος μπορεί να σκέφτεται πολλά πράγματα για τον εαυτό του, μπορεί να σκεφτεί ότι είναι πολύ καλός, ότι είναι πολύ κακός. Αυτό όμως δεν σημαίνει και ότι αυτοπαρατηρείται. Ούτε όταν σκεφτόμαστε, αυτοπαρατηρούμαστε.
Τι μας εμποδίζει να αυτοπαρατηρηθούμε; Η αίσθηση ότι είμαστε πάνω από τους άλλους, ότι είμαστε μοναδικοί, η υπερβολική αγάπη προς τον εαυτό μας, η μεγάλη αυτοπεποίθηση για τις ιδέες μας, η άρνηση να βλέπουμε την ξένη άποψη.
Όταν κάνουμε μηχανικά αυτοπαρατήρηση είναι οι σκέψεις. Εκεί δεν είμαστε σε ανάμνηση του εαυτού μας, δεν είμαστε συνειδητοί. Όταν αυτοπαρατηρούμαστε αληθινά, αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε μια συνειδητή κατάσταση, ότι λαμβάνουμε κάποιες πληροφορίες. Είναι μια καινούργια κατάσταση προσοχής.
Η Αυτοπαρατήρηση είναι ένα κλειδί, που θα μας επιτρέψει να πραγματοποιήσουμε μια ριζική αλλαγή. Είναι συνειδητή προσοχή. Ας το προσπαθήσουμε.
Κυβέλη
Όσο κι αν νομίζουμε ότι αυτό είναι εύκολο, αν το προσπαθήσουμε, θα δούμε ότι είναι πολύ δύσκολο, στην αρχή τουλάχιστον. Κι αυτό γιατί ζούμε μέσα στην μηχανικότητα. Τίποτα δεν κάνουμε συνειδητά. Νομίζουμε ότι είμαστε συνειδητοί. Το πρωί τρώμε βιαστικά το πρωινό μας και συγχρόνως σκεφτόμαστε τα προβλήματα της δουλειάς, τα ραντεβού που έχουμε, τις προτάσεις που έχουμε να κάνουμε, τους λογαριασμούς που έχουμε να πληρώσουμε κλπ. Το ίδια συνεχίζουμε και στο δρόμο για τη δουλειά. Και όταν είμαστε στη δουλειά, σκεφτόμαστε πως έχουμε να πάμε Σούπερ Μάρκετ, να βγάλουμε τον σκύλο βόλτα, να πάμε με κάποιους φίλους για φαγητό. Κι αν μας ρωτήσει κανείς τι φάγαμε το πρωί, δεν θα μπορέσουμε να του απαντήσουμε, γιατί δεν θυμόμαστε, γιατί όταν τρώγαμε, δεν ήμασταν εκεί, δεν ήμασταν συνειδητοί.
Πώς λοιπόν να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας, όταν εμείς απουσιάζουμε από αυτόν; Τι πρέπει να κάνουμε; Να τον χωρίσουμε σε δύο. Σε παρατηρητή και παρατηρούμενο. Κι αυτό θα γίνει μόνο αν είμαστε συνειδητοί. Κατά την διάρκεια της ημέρας, σε ό,τι κάνουμε. Να είμαστε σε κατάσταση αυτοεπαγρύπνησης. Τρώγοντας το πρωινό μας η συνείδησή μας θα είναι εκεί, θα νιώθουμε ότι τρώμε, ότι πίνουμε τον χυμό μας. Κι αν ο νους μας πάει να μας ταξιδέψει αλλού, εμείς, όντας συνειδητοί, δεν θα ξεγελαστούμε, θα παραμείνουμε σ’ αυτό που κάνουμε τώρα. Όντας συνειδητοί δεν θα χάνουμε ενέργεια. Κι αν συνεχίσουμε αυτή την άσκηση του Παρατηρητή , που είναι η συνείδηση, και του Παρατηρούμενου, που είναι όσα κάνουμε: οι συμπεριφορές μας, οι ψυχολογικές μας καταστάσεις. Θα μπορέσουμε την ώρα που κάνουμε κάτι, να αντιλαμβανόμαστε αυτό που κάνουμε αν είναι σωστό, αν αυτό είναι ένα ελάττωμα και κάθε φορά που θα μας βγαίνει να το παρατηρούμε και σιγά σιγά να το εξαφανίζουμε.
Όταν είμαστε χωρισμένοι σε Παρατηρητή και Παρατηρούμενο και μας βγει ένα ελάττωμα, τεμπελιά, θυμός, υπερηφάνεια, ο Παρατηρητής-Συνείδηση θα το αντιληφθεί. Δεν θα ταυτιστούμε με αυτό, θα δουλέψουμε πάνω σ’ αυτό και κάθε φορά που θα παρουσιάζεται, θα φροντίζουμε σιγά-σιγά να το εξαφανίζουμε. Δεν θα είναι βέβαια εύκολο, αλλά δεν θα είναι και ακατόρθωτο.
Η αυτοπαρατήρηση είναι μια αίσθηση που έχει ατροφήσει, γιατί δεν έχει χρησιμοποιηθεί. Και με τον τρόπο που τη βάζουμε σε λειτουργία, αρχίζει να εξελίσσεται. Όταν π.χ. έχουμε ένα χέρι στον γύψο αρκετό καιρό, όταν βγάλουμε τον γύψο, αυτό δεν θα λειτουργεί. Θα χρειαστεί ένα χρονικό διάστημα με ασκήσεις, για να λειτουργήσει φυσιολογικά.
Με τον τρόπο που αυτοπαρατηρούμαστε αναπτύσσεται αυτή η αίσθηση και φαίνεται κάτι συνηθισμένο για μας να αυτοπαρατηρούμαστε. Όταν δεν αυτοπαρατηρούμαστε δεν βλέπουμε την αντίδραση, δεν βλέπουμε τίποτα. Μόνο ταυτιζόμαστε με τα εξωτερικά πράγματα, χάνουμε ενέργεια και ξεφεύγουμε από τον στόχο μας, την αυτογνωσία. Αν μας βρίζουν, μας βγαίνει θυμός, θυμώνουμε. Όταν κάποιος έχει μια ιδέα αντίθετη με τη δική μας θέλουμε να συγκρουσθούμε, αντί να αυτοπαρατηρηθούμε και να σεβαστούμε ότι, ο καθένας μπορεί να σκέφτεται διαφορετικά.
Το να αυτοπαρατηρείται κανείς, δεν είναι το να γνωρίζει, το να σκέφτεται, γιατί το να γνωρίζει, το να σκέφτεται, γιατί το να γνωρίζει είναι κάτι παθητικό. Γνωρίζω ότι κάθομαι στην καρέκλα, αλλά δεν βρίσκομαι σε αυτοπαρατήρηση. Γνωρίζω ότι βρίσκομαι σε κατάσταση θυμού, αλλά δεν βρίσκομαι σε αυτοπαρατήρηση και είμαι ταυτισμένος, αντιδρώ.
Κάποιος μπορεί να σκέφτεται πολλά πράγματα για τον εαυτό του, μπορεί να σκεφτεί ότι είναι πολύ καλός, ότι είναι πολύ κακός. Αυτό όμως δεν σημαίνει και ότι αυτοπαρατηρείται. Ούτε όταν σκεφτόμαστε, αυτοπαρατηρούμαστε.
Τι μας εμποδίζει να αυτοπαρατηρηθούμε; Η αίσθηση ότι είμαστε πάνω από τους άλλους, ότι είμαστε μοναδικοί, η υπερβολική αγάπη προς τον εαυτό μας, η μεγάλη αυτοπεποίθηση για τις ιδέες μας, η άρνηση να βλέπουμε την ξένη άποψη.
Όταν κάνουμε μηχανικά αυτοπαρατήρηση είναι οι σκέψεις. Εκεί δεν είμαστε σε ανάμνηση του εαυτού μας, δεν είμαστε συνειδητοί. Όταν αυτοπαρατηρούμαστε αληθινά, αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε μια συνειδητή κατάσταση, ότι λαμβάνουμε κάποιες πληροφορίες. Είναι μια καινούργια κατάσταση προσοχής.
Η Αυτοπαρατήρηση είναι ένα κλειδί, που θα μας επιτρέψει να πραγματοποιήσουμε μια ριζική αλλαγή. Είναι συνειδητή προσοχή. Ας το προσπαθήσουμε.
Κυβέλη
12 σχόλια:
Καλησπέρα Κυβέλη,
το αναφέρεις έμμεσα στην ανάρτηση, αλλά όχι στους λόγους που εμποδίζουν την αυτοπαρατήρηση. Ο ρυθμός της ζωής μας δεν μας αφήνει χρόνο για τέτοιες "πολυτέλειες". Πρέπει να σταματήσουμε όλα όσα κάνουμε για να συγκεντώσουμε την προσοχή μας εσωτερικά. Ακόμα και αν σταματήσουμε πραγματικά και έχουμε όλη την καλή διάθεση να το κάνουμε, η συνήθεια βιασύνης που έχουμε αποκτήσει δεν μας επιτρέπει να ηρεμήσουμε και να παρατηρήσουμε ΧΩΡΙΣ κρίση...
Πολύ καλή ανάρτηση που έλειπε από το ιστολόγιο σας ;-)
Γλυκιά Κυβέλη μπράβο και σ'ευχαριστώ για την ξεκάθαρη, ταπεινή και γλαφυρή θέση σου πάνω στο θέμα της αυτοπαρατήρησης! Καιρός ήταν με μια τέτοια ανάρτηση να στρέψουμε τη κατεύθυνση της ψυχικής ενέργειας προς τα μέσα κι όχι διαρκώς προς τα έξω όπως επιτάσσει η καθημερινή, μηχναική ζωή. Θεωρώ ότι βάζεις τα πράγματα στη θέση τους με απλά κι εύπεπτα παραδείγματα. Νάσαι πάντα καλά με τον χρωματιστό σπινθήρα του μικρού κοριτσιού στα μάτια!
Σκέψεις με κράτησαν ξύπνιο για αρκετή ώρα χθες βράδυ... Και πολλές από αυτές είχαν να κάνουν με το θέμα της ανάρτησης...
Βέβαια ούτε οι σκέψεις είναι αυτοπαρατήρηση όπως πολύ σωστά λες Κυβέλη! Αλλά θα καταθέσω εδώ αυτό που με απασχόλησε απλώς για χάρη της κουβέντας...!
Σκεφτόμουν τους αστρολογικούς Διδύμους, τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη, τον θνητό και αθάνατο αδελφό. Πόσο άραγε σχετίζεται ο παρατηρητής με το δίπολο αυτό; (Ενδιαφέρον ότι ο Ήλιος περνά σε αυτό το ζώδιο σύντομα)
Και για να εξηγήσω τη σκέψη μου - μήπως η ταύτιση με το θνητό κομμάτι μου σχετίζεται με την μανιώδη ενασχόληση με το γνωστό, με τη δεξιά πλευρά; Μήπως ο Πολυδεύκης, η αθάνατη πλευρά, ο Σιωπηλός Παρατηρητής, Εκείνος που δεν κρίνει, έχει μια πολύ σημαντική προσφορά; Και φυσικά δεν μπορεί να υπάρξει από μόνος του ο ένας από τους δύο. Απλά όπως και αστρονομικά, μειώνεται το φως του Κάστορα και αυξάνεται του Πολυδεύκη...
Ελπίζω να κάνουν νόημα όλα αυτά... :)
Καλή συνέχεια!
Ατόφιε μου έφτιαξες την ημέρα με αυτόν τον στοχασμό!!!
Θα καθίσω να το σκεφτώ και εγώ...
Για τα υπόλοιπα θα επανέλθω
...απλά ενθουσιάστηκα με την καινούργια σκέψη
...σε συνδυασμό με κάτι άλλο που διάβασα...
Εκπληκτική σύνδεση!
Φιλιά σε όλους!
Καλησπέρα σε όλη την αυτοπαρατηρούμενη παρέα ...΄
Συγχαρητήρια Κυβέλη με απλό και πρακτικό τρόπο μας αναλύεις ένα βασικό στάδιο στην αυτογνωστική πορεία .Κρυφό ταλέντο!
Χαιρόμαστε Ιπτάμενε Ολλανδέ που προσγειώθηκες για λίγο στο blog μας και κατέθεσες τον ενδιαφέρον προβληματισμό σου.
Ναι, δεν είναι εύκολο, στην αρχή τουλάχιστον, αλλά με συνειδητή επαγρύπνηση αυξάνονται σταδιακά οι στιγμές που αυτοπαρατηρούμαστε.
Δεν χρειάζεται να σταματήσουμε ότι κάνουμε γιατί έχεις δίκιο δεν θα είναι μόνο παρατήρηση αλλά και σκέψη, κρίση.
Η κρίση είναι για μένα απαραίτητο επόμενο στάδιο το βράδυ που κάνω έναν απολογισμό της ημέρας προκειμένου να δω τις αιτίες των αντιδράσεων που παρατήρησα.
Η εστίαση στο παρατηρούμενο αποτρέπει την φλυαρία του νου, τις σκέψεις, κρίσεις, ερμηνείες, την ταυτιση την φαντασία, τις συζητήσεις με τον εαυτό μας, οι οποίες κατακλύζουν το μυαλό μας στην διάρκεια όσων κάνουμε.
Συνήθως όπως έγραψε και ο Ηράκλειτος αν και παρόντες απουσιάζουμε.
Ουσιαστικά με την αυτοπαρατήρηση στην αρχή ανακαλύπτουμε πλευρές της προσωπικότητας μας που δεν ξέραμε ότι υπάρχουν και πραγματικά θα εκπλαγούμε κιόλας.
Χρειάζεται αυτοπειθαρχία αποφασιστικότητα ανάληψη ευθύνης και εγρήγορση.
Καταπληκτική η σύνδεση ονειρευτή Ατόφιε και το ζητούμενο μήπως είναι ο παρατηρητής και o παρατηρούμενος να γίνουν ένα;
Φιλιά που δόθηκαν και που δεν .
Βρήκα πως ακριβώς το έγραψε ο Ηράκλειτος...
Ξεχνούν και δεν προσέχουν ότι συμβαίνει γύρω τους, στον ξύπνιο τους οι άνθρωποι ,όπως στον ύπνο τους. Οι ανόητοι, αν και ακούν είναι σαν τους κουφούς : σ'αυτούς ταιριάζει το γνωμικό πως και παρόντες απουσιάζουν. Δεν πρέπει να μιλά κανένας και να πράττει σαν να είναι κοιμισμένος.
Ένας και κοινός είναι ο κόσμος για τους ξυπνητούς.
Οι κοιμισμένοι ζουν ο καθένας στο δικό του κόσμο.
Καλημέρα σε όλους!
Επανέρχομαι με συλλογισμούς εμπνευσμένους απ όλους σας!
Η Κυβέλη μας γοήτεψε με την ανάρτηση της και κατορθώνει να μας ζεσταίνει πάντα με την θαλπωρή μιας ζεστής αγκαλιάς και λόγου που έχει πάντα για όλους μας!
Συνδέοντας τον σιωπηλό παρατηρητή με τον αθάνατο ονειρευτή Διόσκουρο
και το ναγουάλ, ο θνητός Διόσκουρας έχει να δουλέψει και να αντιμετωπίσει το τονάλ σαν κυνηγός.
Και οι δυο προέρχονται από το αυγό, το ενεργειακό κουκούλι του ανθρώπου, της Λήδας, μαζί με την πανέμορφη Ελένη, για χάρη της οποίας έγινε ο Τρωικός πόλεμος!
Μόνο παίρνοντας την Τροία και πίσω την γνώση της ομορφιάς
μπόρεσαν οι Αχαιοί να ξεκινήσουν ένα ταξίδι επιστροφής και μερικοί να φθάσουν στον προορισμός τους!
Ξεκίνησαν ένα ταξίδι αυτογνωσίας παρατηρώντας τα πάντα γύρω τους και μέσα τους, αλλά όχι σαν παθητικοί δέκτες ή σαν επιθετικοί βάρβαροι, αλλά μέσα στην ζωή, στους σταθμούς της, στις παγίδες, περνώντας απ όλα και συμμετέχοντας
σε όλα και ζώντας και δρώντας και αυτοπαρατηρητούμενοι και αλληλοεπιδρούμενοι!
Τι θα συμβεί" όταν ο παρατηρητής και o παρατηρούμενος να γίνουν ένα";
Όταν ο άνθρωπος συναντήσει τον ονειρευτή του, ο Νίο τον Μορφέα
και το σωματίδιο Α το σωματίδιο αντί -Α, αφού σύμφωνα πλέον και με την σύγχρονη κβαντική υπάρχει η δίδυμη θέση για κάθε τι,
τότε αυτό μάλλον που θα συμβεί θα είναι η ανατροπή της δέσμευσης!
Είμαι εγώ που ονειρεύτηκα την πεταλούδα ή η πεταλούδα ονειρεύεται εμένα;
Καλημέρα σε όλους!!
Εξαιρετική ανάρτηση Κυβέλη, συγχαρητήρια!!
Πολύ εμπνευσμένη φωτογραφία Ατόφιε!!
Ο συνδυασμός κειμένου και φωτογραφίας με ταξίδεψε και δημιουργήθηκαν ερωτήματα.
Πως μπορώ να κινήσω το κλειδί προς το κέντρο μου –την κλειδαρότρυπα- , να ξεκλειδώσω και να ξεκινήσω το ταξίδι ?
Ο Πολυδεύκης, ο Δίδυμος Αδελφός μου, μου το προσφέρει και μάλλον ήταν πάντα εκεί, δεν τον έβλεπα όμως όσο με απασχολούσε το τι συνέβαινε στην επιφάνεια του πλανήτη μου. Αρχίζω να παρατηρώ όλο το περιβάλλον, σταματώ να είμαι επικεντρωμένη στον πλανήτη και βλέπω τη μεγαλύτερη εικόνα, οπότε συνειδητοποιώ και την παρουσία των χεριών.
Εχω την εντύπωση ότι η Παρατήρηση προηγείται της Αυτοπαρατήρησης, δίνοντας την ευκαιρία της αντίληψης της μεγαλύτερης εικόνας . Αναγνωρίζοντας και εντυπώνοντας της ύπαρξη του Κάστορα – Πλανήτη και του Πολυδεύκη-Χέρια διευρύνω τη αντίληψη και ίσως «υποχρεώνομαι» κατά κάποιο τρόπο να μάθω την μη-ταύτιση με το προσωπικό.
Παρατηρώ τη Δέσμευση (Αστραία ευχαριστώ για την υπενθύμιση) που υπάρχει ανάμεσα στους Δίδυμους....
Σας ευχαριστώ όλους που συμμετείχατε στην ανάρτιση μου και γράψατε τα σχόλια σας.
Σ'ευχαριστούμε '' Κυβέλη ''που με το θέμα της αυτογνωσίας-αυτοπαρατήρησης μας αφύπνησες.Πολύ ωραία η τοποθέτησή σου.Θα συμφωνήσω όμως με τον Ιπτάμενο Ολλανδό-άλλωστε κι εσύ το ανέφερες-και θα πω ότι πολύ φοβάμαι πως η αυτοπαρατήρηση-αυτογνωσία είναι σχεδόν ανέφικτη στον τρόπο ζωής που μας έχουν επιβάλει τα απάνθρωπα συστήματα.
Αναρωτιέμαι όμως μήπως αυτό μπορούμε να το επιτύχουμε μόνο αν απομακρυνθούμε από τις πόλεις και παραδοθούμε στην γαλήνια αγκαλιά της μάνας φύσης,όπου και το φυσικό μας περιβάλλον;
Στην θρησκεία μας και όχι μόνο σχεδόν όλοι οι Άγιοι έζησαν σε σκήτες πάνω στα βουνά μακριά από τους θορύβους και το άγχος των πόλεων.Σίγουρα εκεί απέκτησαν αυτογνωσία διότι αναγνώρισαν τα λάθη τους και απέβαλαν τα πάθη τους.Έτσι έγιναν καλύτεροι άνθρωποι,μέχρι που έφτασαν συην Αγιότητα.
Θα μου πείτε θ'απομονοθούμε στα βουνά για ν'αποκτήσουμε αυτογνωσία;Ασφαλώς και δεν εννοώ κάτι τέτοιο,ίσως όμως αν είχαμε την πολυτέλεια να μείνουμε ένα χρονικό διάστημα κοντά στη φύση να κάναμε τουλάχιστον την εξάσκησή μας και μετά σιγά-σιγά να την προσαρμόσουμε στην καθημερινή μας ζωή!!!
Τις ευχές μου για περισσότερη αυτογνωσία σε όλους μας και στην όμορφη παρέα της ''αυτογνωσίας ''.
Η πάντα ετεροχρονισμένη Αρίστη.
Σ'ευχαριστούμε '' Κυβέλη ''που με το θέμα της αυτογνωσίας-αυτοπαρατήρησης μας αφύπνησες.Πολύ ωραία η τοποθέτησή σου.Θα συμφωνήσω όμως με τον Ιπτάμενο Ολλανδό-άλλωστε κι εσύ το ανέφερες-και θα πω ότι πολύ φοβάμαι πως η αυτοπαρατήρηση-αυτογνωσία είναι σχεδόν ανέφικτη στον τρόπο ζωής που μας έχουν επιβάλει τα απάνθρωπα συστήματα.
Αναρωτιέμαι όμως μήπως αυτό μπορούμε να το επιτύχουμε μόνο αν απομακρυνθούμε από τις πόλεις και παραδοθούμε στην γαλήνια αγκαλιά της μάνας φύσης,όπου και το φυσικό μας περιβάλλον;
Στην θρησκεία μας και όχι μόνο σχεδόν όλοι οι Άγιοι έζησαν σε σκήτες πάνω στα βουνά μακριά από τους θορύβους και το άγχος των πόλεων.Σίγουρα εκεί απέκτησαν αυτογνωσία διότι αναγνώρισαν τα λάθη τους και απέβαλαν τα πάθη τους.Έτσι έγιναν καλύτεροι άνθρωποι,μέχρι που έφτασαν συην Αγιότητα.
Θα μου πείτε θ'απομονοθούμε στα βουνά για ν'αποκτήσουμε αυτογνωσία;Ασφαλώς και δεν εννοώ κάτι τέτοιο,ίσως όμως αν είχαμε την πολυτέλεια να μείνουμε ένα χρονικό διάστημα κοντά στη φύση να κάναμε τουλάχιστον την εξάσκησή μας και μετά σιγά-σιγά να την προσαρμόσουμε στην καθημερινή μας ζωή!!!
Τις ευχές μου για περισσότερη αυτογνωσία σε όλους μας και στην όμορφη παρέα της ''αυτογνωσίας ''.
Η πάντα ετεροχρονισμένη Αρίστη.
Σ'ευχαριστούμε '' Κυβέλη ''που με το θέμα της αυτογνωσίας-αυτοπαρατήρησης μας αφύπνησες.Πολύ ωραία η τοποθέτησή σου.Θα συμφωνήσω όμως με τον Ιπτάμενο Ολλανδό-άλλωστε κι εσύ το ανέφερες-και θα πω ότι πολύ φοβάμαι πως η αυτοπαρατήρηση-αυτογνωσία είναι σχεδόν ανέφικτη στον τρόπο ζωής που μας έχουν επιβάλει τα απάνθρωπα συστήματα.
Αναρωτιέμαι όμως μήπως αυτό μπορούμε να το επιτύχουμε μόνο αν απομακρυνθούμε από τις πόλεις και παραδοθούμε στην γαλήνια αγκαλιά της μάνας φύσης,όπου και το φυσικό μας περιβάλλον;
Στην θρησκεία μας και όχι μόνο σχεδόν όλοι οι Άγιοι έζησαν σε σκήτες πάνω στα βουνά μακριά από τους θορύβους και το άγχος των πόλεων.Σίγουρα εκεί απέκτησαν αυτογνωσία διότι αναγνώρισαν τα λάθη τους και απέβαλαν τα πάθη τους.Έτσι έγιναν καλύτεροι άνθρωποι,μέχρι που έφτασαν συην Αγιότητα.
Θα μου πείτε θ'απομονοθούμε στα βουνά για ν'αποκτήσουμε αυτογνωσία;Ασφαλώς και δεν εννοώ κάτι τέτοιο,ίσως όμως αν είχαμε την πολυτέλεια να μείνουμε ένα χρονικό διάστημα κοντά στη φύση να κάναμε τουλάχιστον την εξάσκησή μας και μετά σιγά-σιγά να την προσαρμόσουμε στην καθημερινή μας ζωή!!!
Τις ευχές μου για περισσότερη αυτογνωσία σε όλους μας και στην όμορφη παρέα της ''αυτογνωσίας ''.
Η πάντα ετεροχρονισμένη Αρίστη.
Δημοσίευση σχολίου